இரவுக் கிறுக்கல்கள்...

புதிய விடியலில் பிறக்கின்ற பொழுதில் பொழிகின்றது மகிழ்ச்சி மழை... ஆசைதீர அள்ளிப்பருகி ஆரம்பியுங்கள் இன்றைய தினத்தை...

உழைத்த களைப்பில் உறங்கத் தவிக்கும் கண்கள்... இமைகளை இறுக மூடாதீர்கள்... பாவம் கனவுகள்... நசுங்கக் கூடும்...

விண்ணில் கிளம்பி வெற்றிடம் கடந்து பூமி தழுவ புறப்பட்ட ஒளியில் வெளிச்சமாய் விடிகிறது வியாழன்...

விண்மீன்களின் வெளிச்சத்தில் நெடுவானில் விளையாடும் நிலவு மழலையின் நெற்றி வருடிச் செல்கிறது இரவு...

ஓளிமுகம் கண்டு மலர உள்ளிருந்து ஏங்கும் இளம் மொட்டுகள் மலராக பனித்திரைக்கு பின்னிருந்து பார்க்கும் பகலவன்... அழகாக ஆரம்பமாகிறது மார்கழி...

இரவு உறக்கத்தின் எச்சம் இமைகளின் மீது... கைநிறைய ஒளி அள்ளிக் கழுவிவிட்டு களிப்புடனே தொடங்குவோம் இன்றைய பொழுதை...

சிரிக்கும் நிலவில் தெறிக்கும் முத்துக்களைப் பொறுக்கும் இருளைப் பொறுத்துக்கொள்ளும் இரவு....

கண்களிலிருந்து கனவுகள் கன்னங்கள் வழியிறங்கி காத்திருக்கும் காலை... நனவாக்குவோம் நாமென்ற நம்பிக்கையுடன்...

கருவானில் இருள் கயிற்றில் முகில் ஊஞ்சலில் நிலவிருக்க நிதானமாய் ஆடுகிறது இரவு...

விழிநிரம்பிய இருள் விடைபெற்றுச் செல்ல ஒளிநிரம்பிய பகல் உங்களுக்காக காத்திருக்க வழித்திறந்து வைத்து வாய்ப்புகள் அணிவகுக்க செழிப்பாகத் தொடங்கிடும் சீரிய நாள் இன்று...

மேலை மலைத்தொடரில் மாலையில் இடறிய பரிதி இன்னும் எழவில்லையோ என எட்டிப்பார்க்க விரையும் நிலவுக்கு இடம்கொடுத்து விரியும் இரவு...

இருள் மூடி உறங்கிய ஒளிக்கூட்டத்தை கை தொட்டு எழுப்புகிறது காலம்... கதிரவன் கண்விழிக்க காலை தொடங்குகிறது...

வங்கக் கடற்பரப்பில் வாரியெடுத்த தண்ணீரை வறண்ட மண்ணில் சிந்த தயங்கி நிற்கும் மேகங்களை தாங்கி நிற்கும் இரவு...

வேலைக்குச் செல்லும் பெண் விடுமுறைநாளில் உறங்குவதைப்போல விடிந்தபின்னும் மேகங்களுக்குள் சூரியன்...

இருள்கடலில் எழும் மேகஅலைகளுக்கு இடையே காலைக் கரையை நோக்கி களைப்பின்றி நீந்துகிறது இரவு....

அன்புஓளி அலையலையாய் அகவானில் பரவ அழகாய் விடிந்து ஆரம்பமாகும் காலை...

ஒளிப்பூக்களும் இல்லை ஒற்றை விளக்கும் இல்லை விடியலுக்கு வழிதேடி இருளுக்குள் நடக்கும் இரவு...

உரக்கக் கத்தும் பறவைகளின் ஒலியில் உறக்கம் கலைந்து இருள் நீக்கி எழும் சூரியன்...

அந்தியில் அரும்பி இருளுக்கும் ஒளிக்கும் இடைப்பட்ட பொழுதில் மொட்டாகி கருப்பு பூக்களால் மலர்ந்தது இரவு...

மெல்ல வீசும் காற்றில் சொல்ல ஏதுமில்லையென்று சும்மா நகரும் மேகங்கள்... நல்லசெய்தி சொல்லுங்கள் என்று வறண்ட மண்ணிலிருந்து வான்நோக்கி கேட்பதைக் கேட்காமலேயே நகர்கிறது இரவு...

கண்விழித்து எழுந்த கதிரவன் காதில் காலம் சொல்கிறது காலை தொடங்குகிறதென்று...

இமைகளின் மேல் ஏறி அமர்ந்து உறங்கென்று கெஞ்சும் கனவுகளின் ஆசைகளுக்கு வழிவிட்டு நகர்கிறது இரவு...

சிவந்த விழிகளோடு விழித்த சூரியன் சினத்தோடு எழுந்து செவ்வானம் கடந்து ஒளியோடு வெயில் அள்ளி உக்கிரமாய் வீச வெப்பத்தில் தகிக்கிறது பகல்...

தகித்த வெயிலுக்குப் பின்வந்த சாயங்கால மேகங்கள் பொழிவதா வேண்டாமா என்று விண்மீன் சோழிஉருட்ட விடைக்காக காத்திருக்கும் இரவு...

மேகச் சிறுபெண்கள் தூறல் பூக்கள் தூவ நனைந்தபடியே நடக்கத் தொடங்குகிறது காலை...

மேக வீணையின் தூறல் தந்திகளை மெல்லிய காற்று மீட்ட இசையாய் பெருக்கெடுக்கும் இருளை ரசித்தபடி நகர்கிறது இரவு...

உறக்கம் வழிந்துவிடுமென்று திறக்கத் தயங்கும் இமைகளை வலிந்து திறக்கின்றன வரிசையில் நிற்கும் கடமைகள்...

வெயிலோடும் நிழலோடும் விளையாடிக் களைத்த பகல் விலகி நகர்ந்தபின் இருதிசை தொட்டு இருள்இறக்கை விரிக்கிறது இரவு...

புத்துணர்வு கமழ வரும் பூந்தென்றல் வருட புல்லரித்தது புலரும் பொழுதில் புன்னகையோடு தொடங்குகிறது நாள்...

அடர்ந்து விரிந்த வான்மரத்தின் உதிராத பூக்களை உற்றுப் பார்த்தபடி இருளில் கூடு தேடும் இரவு...

அதிகாலை துயிலெழுந்து ஆதவன் கிளம்பிவிட்டான் அந்திவரை அரசாள நல்ல வெளிச்சத்தோடு நன்மைகளையும் கொடையாக்கி...

இமைகள் மூடும் நேரத்தை எதிர்பார்த்து கண்களோடு விளையாடக் காத்திருக்கும் கனவுகளை கவனித்தபடி நகர்கிறது இரவு...

சூரிய ஓவியன் தூரிகை ஒளியால் வானப் பரப்பெங்கும் வண்ணம் தீட்ட ஓவியமாய் ஆரம்பமாகிறது ஒரு நாள்...

உண்மையும் உழைப்பும் ஓரமாய் திண்டாட சூழ்ச்சியும் துரோகமும் ஆனந்தமாய் கொண்டாட நீதியும் நேர்மையும் காற்றோடு கரைந்துபோக முகம் கருக்கும் வானம்...

அலைவாயில் ஆர்த்தெழும் கதிரொளியில் அஞ்சிய இருளெல்லாம் மலைவாயில் மறைந்திட கம்பீரமாய் தொடங்குகிறது காலை....

இமைத்தொட்டிலில் ஏறிப் படுக்கின்றது உழைப்பின் களைப்பு உறக்கம் தாலாட்ட...

நெடிதுயர்ந்து வளர்ந்து நீள்கிளைகள் பரப்பி அடுக்கடுக்காய் தழைத்து அழகாய் பூத்துச் சிரிக்கும் மரத்தின் கீழ் மண்ணுக்குள் ஆழ்ந்து புழுக்கமின்றி புதைந்திருக்கும் வேர்...

இரவுத் தாலாட்டில் உறங்கி இப்போது எழுந்த பூமிக் குழந்தையை நிலவு அன்னை சூரியத் தந்தையின் தோள்களில் சாய்க்க பகல் தொடங்குகிறது...

ஏழாம்பிறை நிலவும் எண்ணில்லா விண்மீன்களும் விண்ணிறைந்து விழித்திருக்க இருள்திரை விலக்கி மெல்லிய ஒளியில் வழிபார்த்து நடக்கும் இரவு...

உச்சந்தலை தகிக்கிறது உள்ளங்கால் சுடுகிறது உடம்பெல்லாம் வேர்க்கிறது என்றெல்லாம் எரிச்சலான எனக்கு இருளுக்குள் நிற்கும்போதுதான் உறைக்கிறது 'வெளிச்சம்' இல்லையென்று...

முந்தைய இரவு பனியில் மொத்தமாய் நனைந்த மொட்டுகளின் இதழ்களை தொட்டு வருடி சூரியஒளி திறக்க மலர்கிறது காலை...

இலைகளின் வழி வழிந்தது நிலவொளி மண்ணில் தெரியும் வானத்தை கண்ணில் தேக்கியபடி கடக்கிறது இரவு...

தலைவருடும் விரல்களின் சுகத்தில் தூங்கிப் போனதால்தானோ வலித்த கால்களைப் பிடித்த கரங்கள் கவனத்தில் வரவில்லை...

இரவெல்லாம் இளைப்பாறி இப்போது எழுந்த ஞாயிறு பொன்னொளி வீசி புறப்பட பொழுது விடிகிறது...

மேகமில்லா வானில் மொய்க்கும் விண்மீன்கள் ஒன்பதாம்பிறை ஒளியில் உலகை ரசிப்பதை பார்த்தபடி பறக்கிறது இரவு...

பள்ளிப் பருவத்தில் ஒரே ஆண்டில் எனக்கு வாங்கிய மூன்றாம் இணை செருப்புகளுக்கு அருகே கிடந்த மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய அப்பாவின் தேய்ந்த செருப்புகள் எனக்கும் உறக்கத்திற்கும் இடையில் இப்போது வந்து நிற்கின்றது...

கனவுகளின் மழையில் நனைந்த இமைகளை ஒளி கொண்டு துடைத்து விழி திறக்க வைத்து விடிகிறது காலை...

பாலுக்குத் துடிக்கும் பச்சிளம் குழந்தையாய் நீரின்றி வெடித்த நிலம் மீது நிலவு காய மண் மருகுவதை கண்ணீரோடு கடக்கிறது இரவு...

இருளோடு நடந்த இரவு முடிந்தது... ஒளியோடு வந்த பகல் விடிந்தது... பகலோடு பயணிக்கட்டும் மகிழ்ச்சி...

கொஞ்சம் பனியும் கொஞ்சம் நிலவும் வீட்டிற்கு வெளியில் நிற்க இமைகளின் மேல் ஏராளமாய் இருக்கிறது தூக்கம்...

கரடு முரடான பாதைகளைக் கடக்கும்போது கையில் தூக்கினாள் அன்னை... செருப்பைத் தந்தார் தந்தை...

வெண்ணிலவு வைத்துச் சென்ற விண்மீன் புள்ளிகளில் காலையில் கோலமிட கதிரவன் வந்து பார்க்க புள்ளிகளைக் காணாமல் தேடிச் செல்கிறது கிழக்கிலிருந்து மேற்காக...

தமிழென்று ஒரு மொழி தனித்து இயங்குவதைச் சகிக்க மாட்டாதவரிடம் ஏறு தழுவ இடம் கொடுங்களென்று அறம் அழித்த மறம் தொலைத்த ஒரு கூட்டம் மண்டியிட்டு மன்றாடுவதை விரக்தியாய் பார்த்தபடி வேகமாய் நகர்கிறது இரவு...

இமைகளை வட்டமிடும் கவலைகளை கண்களுக்குள் புகவிடாமல் கதவடையுங்கள்... குறைந்த பட்சம் உறக்கமேனும் கவலைகளும் காயங்களுமின்றி உறக்கமாக மட்டும் இருக்கட்டும்...

கனவுகளின் ஏணியில் கால் வைத்து மேலேறி இமைகள் தொட்டு திறந்த போது விடிந்தது பொழுது...

வீறுகொண்ட போராட்டங்கள் ஏறு தழுவலை கொண்டுவருமா..? இரண்டு விழிகளும் இருண்டு போனவரிடம் எனது ஓவியத்தைப் பாரென்று சொல்லிப் பயனென்ன என்று பயந்தபடி கேட்டு நகர்கிறது இரவு...

இமைகளுக்குள் பூட்டி வைத்த கனவுகள் களவு போகாமல் காவல் இருக்கிறது இரவு...

சிங்கத்தோடு விளையாடுவார்களா எனக்கேட்ட அன்பர்களுக்கு சிறு புன்னகையோடு விடையிறுக்கிறோம்... வாடிவாசல் தாண்டி ஓடிவருவது சிங்கமே என்றாலும் சிறிதும் தயங்காது பிடரி பிடிக்கக் காத்திருக்கின்றன காளைகள்...

கால்பிடித்து வாழ்வோரும் வால்பிடித்து வாழ்வோரும் பெருகிவிட்ட காரணத்தால் திமில்பிடித்து வாழ்வோர் தேவையில்லை என்று சட்டம் போட்டாலும் திட்டம் போட்டாலும் மானமும் மறமும் வாழும்வரை மாடுபிடி வாழும்...

உறக்க தேசத்தின் விழிக்கோட்டையில் இமைக்கதவுகள் மூடியபின் விழித்துக்கொள்கிறது கட்டுப்பாடுகள் இல்லாத கனவுகளின் அரசாங்கம்...

வானவாசல் திறக்கவில்லை நீரும் இல்லை... வாடிவாசல் திறக்கவில்லை ஏறும் இல்லை... வயல்வாசலும் திறக்காமல் போனால் சோறும் இல்லை என்று சொல்லி நகர்கிறது இரவு...

கடந்து சென்ற இரவின் காலடித் தடங்கள் இன்னும் இருக்கின்றன இமைகளின் மேல்... இன்னும் என்ன உறக்கமென்று முகத்தில் சுடும் சூரியன்...

வெண்ணிலவைப் பின்தொடரும் விடலை மேகங்களை கருப்பு விழிகள் உருட்டிக் கண்டித்துச் செல்கிறது இரவு...

கொளுத்தும் வெயிலிலும் கொட்டும் பனியிலும் மானம் மீட்கப் போராடும் 'மனிதர்களை' மனதார வாழ்த்தி நகர்கிறது இரவு...

விளக்குகளை அணைத்துவிட்டால் விலகிஓடலாம் விட்டில் பூச்சிகள்... ஆனால் வேங்கைகள் ஒருபோதும் விளக்குகளை நம்பிக் களம் காண்பதில்லை...

சிலரின் சிந்தனைகளுக்கு குடும்பம் இறக்கைகளாகிறது... சிலருக்கு கூண்டுகளாகிறது... வலைகளுக்கு வெளியில் பறப்பவர்களுக்கு வணக்கங்கள்...

கடும் குளிர் இரவில்... சுடும் வெயில் பகலில்... சோர்ந்து விடாமல் போராடும் இளைஞர் கூட்டம்... உடல்நலம் பாராமல் சுயநலம் இல்லாமல் துள்ளி எழுந்தனர் எம் தோழர்கள்... கனவுகள் மிதக்கும் கண்களில் கனல் தெறிக்கிறது... பாடம் சொல்லும் உதடுகளில் இடி முழங்குகிறது... எழுதுகோல் ஏந்தும் கரங்களில் மின்னல் ஒளிர்கிறது... பார்த்து நடக்கும் பாதங்களில் பாறைகள் பொடிபடுகின்றன... பால்பேதம் இங்கில்லை... இனபேதம் இங்கில்லை... அறிந்த முகங்கள் அருகில் இல்லை... ஆனாலும் அச்சமில்லை... கூடுவார்கள்... கூச்சலிடுவார்கள்... வந்த சுவடு தெரியாமல் வீடு திரும்புவார்கள் என்றே எண்ணிய எண்ணங்களில் மண்தூவி எண்ணம் செயல் எல்லாம் ஒன்றே... ஏறு தழுவல் என்று சொல்லிக்காட்டிய சுடர் விளக்குகளுக்கு சிரம் தாழ்ந்த வணக்கங்கள்... இனமும் மொழியும் இனிய பண்பாடும் இனி பகைவர் சதியில் அழிந்துபோகாதென்று அறைகூவிச் சொல்கிறோம்... வெல்லட்டும் அறப்போர்...                

புலியை முறத்தாலடித்து பெண்ணொருத்தி விரட்டினாள் என்பதையும் போர்க்களத்தில் மார்பில் வேல்வாங்கி வீழ்ந்தான் கணவன் என்றபின்னும் தயக்கமேயின்றி தனயன் கையில் வாள் கொடுத்து களம் அனுப்பிய தாயையும் பதிவுசெய்த எங்கள் இலக்கியங்களைப் பொய்யென்றும் புனைவென்றும் பேசியவர் வாயடைக்க திருத்தணி தொடங்கி தென்குமரி வரை களமாடும் வீர மகளிரை வணங்குகிறேன் ஈர விழிகளோடு...

விரல்களுக்கு வெளியே நீளும் நகங்களென இமைகளுக்குள் துருத்தும் கனவுகள் நறுக்கி கடந்து செல்கிறது இரவு...

ஒலிகள் நிறைந்த பொழுதொன்று ஒதுங்கிச் செல்ல அமைதியான இருளின் மேல் பூனையென பாதம் பதிக்கிறது இரவு...

நினைவுக் காற்றில் நிலவுப் பாய் விரித்து இருள் கடலில் நகர்கிறது இரவுக் கப்பல் கனவுகளின் வழியே...

எங்கள் பண்பாடுகள் பாதுகாக்கப் படவேண்டுமென்றோம்... ஏறுதழுவல் எங்களுக்கு வேண்டுமென்றோம்... உச்சியில் இருந்தோரின் செவிகள் செவிடாகவே இருந்தன... காளைகள் காக்கப்பட வேண்டுமென்று கதறிய எங்கள் குரல் அவர்களின் காதுகளில் விழவேயில்லை... குரலின் தொணி கொஞ்சம் மாறியது... ஜெர்சி பசும்பாலின் தீமைகள் சொன்னோம்... பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் பொருட்களை எந்நாளும் வாங்காதீர் என்றோம்... பாரம்பரிய விவசாயத்தை மீட்டெடுப்போம் என்றோம்... பதறிக் கூடினர்... பலவாறு பேசினர்... கடைசியில் தென்னாடு தேடி ஓடி வந்தது ஒரு அவசரச் சட்டம்... அதுவும் ஒரே நாளில்... உங்கள் செவித்திரை கிழித்தது எதுவென்று எங்களுக்குத் தெரியும்... இனி எங்கள் மண்ணையும் மக்களையும் பாழ் படுத்தும் எதையும் இங்கே அனுமதிக்க இளைஞர்கள் தயாரில்லை... நீங்கள் வித்தைகள் காட்ட வேறிடம் தேடுங்கள்...

ஒளிரும் நிலவு ஒளிந்துகொள்ள விரட்டுவது யாரென்று தெரியாமல் விண்மீன்கள் விலகி ஓடி மேகத்துக்குள் பதுங்க இருளில் கவிழ்கிறது இரவு...

வங்கக்கடல் மடியில் வளர்ந்த ஒளிக்கீற்றில் நீண்ட இரவு நிறைவடைந்து விடியும் என்றே தோன்றுகிறது...

மஞ்சள் கண்ணாடி அணிந்து பச்சை இலைகள் பார்த்தேன் கருப்பாக தெரிந்தது...

விண்ணில் எரியும் விளக்கில்லை என்றால் வீதிகளெங்கும் விளக்கெரிந்தாலும் இருட்டாகவே இருக்கிறது இரவு...

காய்ந்து கிடந்த கழனிகள் நனைய நீர் தெளிக்கும் கார்முகில்கள் கடந்து விடுமோ என்று இருளால் வழிமறிக்கும் இரவு...

நனைந்து கடந்த பகலின் கரையில் நடக்கத் தொடங்கும் இரவு...

தேய்ந்தும் வளர்ந்தும் திரியும் சந்திரன்... தேயாமல் காயும் சூரியன்... வேடிக்கை பார்க்கும் விண்மீன்கள்... விண்உலா போகும் வெண்மேகங்கள்... திறந்தேதான் கிடக்கிறது வானம்...

விண்மீன்கள் பூத்த வீதிவழி இறங்கி கண்களை இமைமூடக் காத்திருக்கும் கனவுகளால் நிரம்புகிறது இரவு...

இதயத்தில் கவலைகள் களைந்து இமைகளுக்குள் கனவுகள் நிறைத்து குழந்தைகள் போல் நாம் உறங்க வேண்டுமென்றே உலா வருகிறது இரவு...

ஒளிரும் விண்மீன்கள் வெளிச்சத்தில் குளிரும் தென்றல் போர்த்தி நொடிகளில் படியேறி துடிப்பாக நகரும் இரவு..

வளர்பிறை நிலவின் பொழிவில் தளரட்டும் மனதின் இறுக்கம்... மலரும் இனிய இரவில் மணமாய் பரவட்டும் உறக்கம்...

கொள்ளை நிலவொளி மெல்ல வழிந்து வெள்ளை ஓடையில் வெள்ளமாய் நிறைந்தோட துள்ளும் மீன்களின் வெள்ளிச் சிதறலில் உயிர்க்கிறது இரவு...

இருட்பந்தல் அமைத்து இரவென்று விளித்து ஒளியென்று ஒன்று உண்மையல்ல என்று ஒருவர்மாற்றி ஒருவர் உரைத்தாலும் இருளின் விளிம்பில் ஒளிக்கீற்று விடியும்... இருள் அங்கு மடியும்... உயரக் கிளம்பும் ஒளிக் கோளத்தில் கிளம்பும் கிரணங்களில் உண்மை சுடும்...

பனிப்போர்வை ஊடுருவி பாதி நிலவொளி உள்ளிறங்கி இருள் விலக்கி எட்டிப் பார்க்கையில் வெடவெடக்கும் குளிரில் வீதிவழி நடக்கிறது இரவு...

நெஞ்சக்கடலில் நினைவலைகளின் மேல் அசைந்து மிதக்கும் கனவுக் கப்பலை உறக்கத்தின் மீது நடந்து கடக்கிறது இரவு...

இருண்ட பொழுதில் வறண்ட குளிரில் நடுங்கும் நிலவோடு நகர்கிறது இரவு...

வளரும் நிலவின் ஒளியில் குளிரும் இரவின் மடியில் விழிகள் செருகும் நொடியில் விழுவோம் உறக்கத்தின் பிடியில்...

இருளுக்கும் ஒளிக்கும் இடையே நிகழும் முடிவில்லாப் போரில் இப்போது உயர்கிறது இருளின் கரம்... எனினும் விரைவில் வெல்லும் ஒளி... குறிப்பு : இதில் அரசியல் சூசகம் ஏதும் இல்லை...

விடிவது யாருக்கு..? அடைவது யாருக்கு..? விடைதெரியா வினாக்களை இருளுக்குள் புதைத்தபடி நொடிகளைக் கடக்கிறது இரவு...

இமைகள் கவிழ்ந்ததும் இறக்கைகள் விரித்து வலசை போகும் கனவுகளின் வரிசை எண்ணி நடக்கிறது இரவு...

இருண்ட குடிசையில் ஒற்றை அகலில் ஒளிர்ந்த நீதியின் வெளிச்சம் மங்கிப் போகிறது ஊடக ஒளிவெள்ளத்தில்...

கடக்கும் இரவு நொடிகளால் நகர்கிறதா..? மணிகளால் நகர்கிறதா..? தீர்மானிக்கக் காத்திருக்கின்றன கனவுகள்...

ஏனோ தெரியவில்லை எல்லா அப்பாக்களும் கனிவு முகத்தில் கண்டிப்பு முகமூடி அணிந்து கொள்கின்றனர்... கண்களில் வழியும் கண்ணீர் துடைக்காத விரல்கள் கன்னத்தில் கண்ணீர்த்தடம் வருடும்... உறங்கிய பின்... காயத்தில் செந்நீர் வழிய வலித்து நிற்கையில் திட்டிய உதடுகள் ஒட்டி முத்தமிடும்... உறங்கிய பின்... இப்போதும் கன்னங்களில் கண்ணீர்த்தடம் இருக்கிறது... காயங்களில் செங்குருதி சிந்துகிறது... வருடும் விரல்களும் வாஞ்சையாய் முத்தமிடும் உதடுகளும் வரட்டுமென்றே உறங்குகிறேன்... கனவுகளிலேனும்...

பாடிப் பறந்த பறவைகள் தேடி அடைந்தன கூடுகளை... ஓடிக் களைத்த உடல் நாடி நிற்கிறது உறக்கத்தை கோடிக் கனவுகள் சுமந்து ஆடி அசைந்து நகரும் இரவில்...

திறந்த பலகணிக்கு வெளியே ஒற்றை ரோஜாவின் பின்னால் வட்டமாக எழுகிறது ஞாயிறு... என்னைப் போலவே சோம்பலாக...

இருளுக்குப் பின் விடியும் என்றே எல்லோரையும் போல் நானும் நம்பினேன்... இப்போது சொல்கிறார்கள் இருளேதான் விடியலென்று...

இரவின் விதிமுறைகள் எப்போதும் விநோதமானவை... இமைக்கதவுகள் அடைத்த பின்னரே கனவுகளின் வாசல் திறக்கிறது..

இரவில் நிலவில் எழுந்த குளிரில் மாத்திரை மயக்கத்தில் மங்கிய வெளிச்சத்தில் உறங்கென்று சொல்லி இமைகள் இழுத்தாலும் கொட்டக் கொட்ட விழித்திருக்கிறது பல்வலி...

கனவுகளின் கூடாரத்தில் ஒழுங்கற்று உருளும் காட்சிகளின் இடையே வழிந்து நகர்கிறது இரவு...

மாட்டு மந்தைகளுக்கு மனசாட்சி அவசியமில்லை... புண்ணாக்கும் புல்லுக்கட்டும் பருத்திக்கொட்டையும் பானையில் கழுநீரும் பாங்காய் வைத்துவிட்டு பாலோடு ரத்தமும் கறப்பவர் கைகளில் கறை இருந்தாலென்ன இல்லாவிட்டாலென்ன... எனவே மாட்டு மந்தைகளுக்கு மனசாட்சி அவசியமில்லை...

உறக்கம் தொலைத்த இரவுகளில் கடக்கும் நொடிகள் சுமக்கும் மவுனம் கனமானது...

இருளோடு பனி சேர்ந்து எட்டுத் திசைகளையும் கட்டிப் போட்டதை எட்டி நின்று பார்க்கும் விண்மீன் திரளின் சன்னமான ஒளியில் சத்தமின்றி நகர்கிறது இரவு...

அடர் மூங்கில் நெடுவனத்தில் அசைந்து செல்லும் யானை போல மெல்ல நகர்கிறது இரவு...

இருளில் கரைந்த நிலவைத் தேடி நிற்காமல் நகர்கிறது இரவு....

கனத்த மேகங்கள் கடந்து செல்லும் கருத்த வானின் இருட்டுக்குள் இருந்து எட்டிப் பார்க்கிறது இரவு...

மணல் தின்று ஆறுகள் கொன்றார்கள்... அப்போதும் கேட்கவில்லை ஏரி குளங்கள் உருமாற்றி ஏதேதோ செய்தார்கள்... அப்போதும் கேட்கவில்லை வாய்க்கால் வழிகளைச் சாக்கடை ஆக்கினார்கள்... அப்போதும் கேட்கவில்லை விளைநிலங்களை விளையாத் தரிசாக்குவார்கள்... அப்போதும் கேட்காதீர்கள் எதுவும் குறைந்து போகாது ஒன்றைத் தவிர... அது அடுத்த தலைமுறை...

கழை தின்னும் யானையின் காதுகளைப் போல கனவுகளை விசிறியபடி கண்களைக் கடக்கிறது இரவு...

கடற்கரை மணலில் கால்கள் புதைய தகப்பனின் விரல் பிடித்து நடக்கும் குழந்தை போல இருள் பிடித்து நடக்கிறது இரவு...

சுண்ணக்கட்டியால் சுவரில் வரையும் சுட்டிக் குழந்தையின் ஓவியம் போல இமைகளுக்குள் கனவுகள் வரைந்து கடந்து செல்கிறது இரவு...

ஈசல்கள் உதிர்த்த இறகுகள் காற்றின் போக்கில் கலந்து பறப்பதுபோல் நினைவுகள் உதிர்த்த கனவுகள் இரவோடு கலந்து இமைகளுக்குள் பறக்க வேடிக்கை பார்க்கிறது இருள்...

பகல் சட்டை உரித்த பின் இரை எடுத்த கருஞ்சாரை போல புரண்டு நகர்கிறது இரவு...

ஞாயிறிலிருந்து திங்களை நோக்கி நாளைச் சுமந்து நடக்கிறது இரவு... திங்களின் வெளிச்சத்தில்...

அப்பா... திரும்பாப் பயணம் நீங்கள் சென்று நீண்ட ஆண்டு ஒன்று நீங்கி விட்டது... ஆண்டொன்று கடந்த பின்னும் அருகில் நீங்கள் இல்லையென்பதை ஏற்க அஞ்சி நிற்கிறது நெஞ்சு... புழுதிப் பெருங்காற்று புயலென வீசியபோது எனது இமைகள் விழிகளை மூடும்முன் உங்களின் இரு கைகள் என் கண்களை மூடிய கணங்கள் கனவிலும் துரத்துகின்றன... சேற்றை நான் தாண்டுகையில் என் செருப்புகூட அழுக்காக கூடாதென்று தங்களின் கரங்கள் என்னைத் தூக்கி விட்ட கணங்கள் என்னைத் தூங்கவே விடுவதில்லை... கடும் காய்ச்சலில் உடல் சோர்ந்து உள்ளம் நொந்து உதடுகள் காய்ந்து விழிமூடிக் நான் கிடக்கையில் உங்கள் கண்ணீரால் என் கன்னங்கள் ஈரமான கணங்கள் இப்போது என் கண்களை ஈரமாக்குகின்றன... என்னால் ஏற்றுக்கொள்ளவே முடியவில்லை என்னோடு நீங்கள் இல்லையென்பதை...                               ராஜ்குமார்

மெல்லிய பனியில் மிதந்த தென்றலில் தொடங்கிய காலை சுள்ளென்று அடித்த வெயிலில் சூடான பகலாகி சிறுதூறல் சிதறிய மஞ்சள் மாலை கடந்து முகில் பந்தலில் நிலவொளி தோரணத்தில் ஊஞ்சலாடும் இரவோடு நிறைகிறது இன்றைய பொழுது...

ஓடியபோது வலிக்காத கால்கள் ஓய்வின்போது வலிக்கின்றன...

காதல் நிரம்பி வழிந்த தருணங்கள் கடந்தபின் எடுத்துப் பார்க்கிறேன் கோப்பையை...