இரவுக் கிறுக்கல்கள்...

விரியும் இருளின் விரல்களில் வழியும் கருமையில் கரையும் நொடிகளுக்குள் மெல்ல மூழ்குகிறது இரவு...

தென்றல் தீண்டிய சிறுபூவென சிரிக்கும் கனவுகள் இமைகளுக்குள் மலர கவலைகள் உறங்க இருள் விரிக்கிறது இரவு..

களமாடி நிற்கிறோம் கணைகள் ஆயிரம் வரினும் உளங்கலங்கோம் ஒருபோதும்... அர்ஜூனன் வில்லேறிய அம்புகள் நாங்கள்... இலக்கு தவிர எங்கேயும் பாயோம்... எரியும் நெருப்பில் நடக்கும்போதும் கருகுவதில்லை எங்கள் கால்கள்...

மண் விழுந்து மூடும்போது முட்டி மோத மறுக்கும் விதைகள் மண்ணோடு மட்கி உரமாகும்... நிலம் மோதி தரை பிளந்து தலை நிமிரும் விதைகளோ மரமாகும்...

உலராத மனதில் நடந்து செல்லும் கனவுகளின் காலடித்தடத்தில் நிரம்புகிறது கனவு...

அணைச்சுவர் உடைத்த வெள்ளமெனப் பெருகி இமைச்சுவர் இடித்து வீழும் துளிகளில் உவர்க்கிறது பிரிவின் வெம்மை...

புதிய இறக்கைகள் வளர்ந்த பறவை உதிர்த்துச் சென்ற பழைய இறகுகளின் கதகதப்பில் உறங்குகிறது பறவை பிரிந்த கூடு...

கடலில் விழுந்த ஊசியென தொலைந்த கனவுகளின் மேல் அலையாடும் நினைவுகளின் ஊடாக உறங்காத விழிகளின் வழியே என்ன தேடுகிறதோ இரவு...

கடும்புயல் கடந்த பின் கரையெங்கும் விழுந்து கிடக்கும் மரங்களென முறிந்த கனவுகள் நிறைந்த இதயத்தில் இருள்மழை பொழிகிறது இரவு...

விடியல் பூக்களின் வெளிச்ச அரும்புகளை இருள் கர்ப்பத்தில் சுமக்கிறது இரவு...

கூரையில்லா வீடுகளில் ஈரத்தரை மேல் எரியும் அடுப்புகள் அணையும் வரையேனும் பெய்யாதிரு மழையே...

இலையுதிர்காலத்தில் பெருமரத்தின் கீழ் காய்ந்த புற்களுக்கிடையே வரிகளுக்குள் மறைந்திருக்கிறது புலி...

பெருங்காற்று பிய்த்தெறிந்த சிதைந்த கூடு சுற்றும் சிறுகுருவியென மௌனமே கதறலாய் மாறிப்போன மக்களின் மேல் மழையின்றி கவிழட்டும் இரவு...

மறைந்திருக்கிறது விதை மண்ணுக்குள்... புதைந்ததென்று பேசுவார் கோடரிக்காரர்... கால்களுக்கு கீழே காத்திருக்கிறது பெருங்காடு... கண்ணற்றவர் கட்டைகள் சுமந்து சிரிக்கிறார்... விழுங்கும் காலத்திற்கு காத்திருக்கிறது காடு...

சூறைக்காற்று சுழற்றி எறிந்த கூரைகள் தொலைத்த சுவர்களில் வழியும் துயரின் மேல் இருள் தெளிக்கிறது இரவு...

பேய்க்காற்றில் வீழும் பெருமரமென விழுந்த இருளில் தூசிப்புகையென மேலெழுகிறது இரவு...

உறக்கத்தில் கனவுகள் வருமெனக் காத்திருந்தேன் உறக்கமே கனவாகுமென உணராமல்....

கருப்பு நிறமெடுத்து இருட்டுச்சாயம் பூசிய பரந்த வானின்கீழ் பரவும் மேகங்கள் நிலம் நனையத் தெளிக்கும் நீரால் குளிரும் காற்றில் சிலிர்க்கிறது இரவு...

அவர்கள் ஏமாற்றுகிறார்கள்... தெரிந்தே தான் நானும் ஏமாறுகிறேன்... ஏனெனில் அவர்கள் என் இதயத்தில் இருக்கின்றனர் நான் அவர்கள் கண்களில் நிற்கின்றேன்...

நிலம் தேடி ஓடிவரும் நெடுநீரின் அலைகளென இருள் தேடி பாய்கிறது இரவு...

முரட்டு மழை சுமக்கும் மிரட்டும் மேகங்களை விரட்டும் காற்றில் சுழல்கிறது இரவு...

தகரமா தங்கமாவென்று தந்தவரை வைத்தே தரம் பிரிக்கிறது இன்றைய உரைகல்...

நீந்தும் நினைவுகளை உள்ளிழுக்கும் உறக்கச்சுழல்களிலிருந்து மேலெழும் கனவுக் குமிழிகளைக் கடத்திக்கொண்டு நதியென ஓடுகிறது இரவு...

நானில்லா நானாக நானாகும்வரை துயர் சுமப்பேன் நான்...

புறச்சூடு தணிக்க பொழுதெடுத்த இருள்விசிறியின் வீச்சில் அகச்சூடு தணியுமென்று ஆசையாய் இருந்த இதயத்தின் மேல் ஏமாற்றம் தெளிக்கிறது இரவு...

ஒளி விலகிப்போனதால் மூர்ச்சையான பகலின் இருண்ட முகத்தில் நீர் தெளிக்க நிலவுக்குடுவை எடுத்து வருகிறது இரவு...

இடி விழுந்த மரமென கருகிய இதயம் சூழும் துயர் நெருப்பின் மேல் விரல்கள் நீட்டுகிறது இரவு...

தேர் உலாவரும் தெருவெங்கும் வண்ணக்கோலங்கள் வழி நிறைப்பதைப்போல நிலவு உலவ விண்மீன்களை விண்ணில் நிறைக்கிறது இரவு...

நிலம் அகழும் புழுக்கள் நெகிழ்த்திய மண்ணில் பரவும் வேர்களென இருள் அகழ்ந்த வானில் பரவும் முகில்கள் தாண்டி முளைக்கிறது இரவு...

அறை நிரப்பும் அகில் புகையென வான் நிரப்பிய முகில் கூட்டங்கள் முத்துக்கள் சிதற எடுத்துக் கோர்க்கிறது இரவு...

அடர் இரவின் கனத்த மௌனத்தின் மேல் சத்தமாய் பெய்கிறது மழை...

உடைந்த கப்பலில் உட்புகும் நீரென கடகடவென நிரம்பும் இருளில் மூழ்குகிறது இரவு...

மழையில் நனைந்த பனையெனக் கருத்த இருளை நிலவால் கிழிக்கிறது இரவு...

நெடுஞ்சாலையின் ஓரங்களில் நிற்கும் மரங்களைப் பின்தள்ளி முன்நகரும் பேருந்தென கனவுகளைக் கடந்து இருளின்மேல் நகர்கிறது இரவு...

இருளுக்குள் வழிதவறி எங்கேயோ நிற்கிறது எனக்கான உறக்கம்...

ஓடு சுமக்கும் ஆமையாகிறேன் உன் நினைவுகளை சுமக்கும்போது...

நிலவில்லா வானில் நின்று ஒளிரும் விண்மீன்களின் வெளிச்சத்தில் ஒளிந்து விளையாடும் கனவுகளைத் தேடுகிறது இரவு...

பஞ்சுப் பொம்மையை நெஞ்சோடு அணைத்து உறங்கும் சிறுபிள்ளையென இருள் அணைத்து உறங்குகிறது இரவு...

கோடிப் பூக்கள் தேடிச் சூடிய கூந்தலில் மணக்கிறது இரவு...

மதுதான் நிரம்பியிருக்கிறது தள்ளாடவேயில்லை கோப்பை...

பூக்களை மிதிக்காமல் புன்னகைத்து தாண்டும் சிறுமியென கனவுகளின் மீது கால்கள் படாமல் நடக்கிறது இரவு...

பூக்களை வருடிச் செல்லும் தென்றலில் நிறையும் பூவின் மணமென கனவுகளால் நிறைகிறது நினைவுகளை வருடும் இரவு...

இருளுக்கு வெளியேயும் இரவாகவே இருக்கையில் இருளாகவே இருக்கும் இரவில் புலப்படுவதேயில்லை அச்சம்...

மேற்கில் விழுந்தவன் கிழக்கில் எழுவதற்குள் எல்லாத் திசைகளிலும் இருள் விரித்து கனவுகள் நடக்க உறக்கம் சமைக்கிறது இரவு...

புழுதியே போர்வையான காய்ந்த நிலத்தில் பெருமழையின் முதல் துளிகள் முத்தமிடுகையில் மேலெழும் மணமென நெடுவானத்தை தொடும் இருளில் எழுகிறது இரவு...

பன்னீர்பூவில் வழியும் பனித்துளியில் கரையும் சூரியனாய் உன் விரலில் வழியும் ஒற்றை நீர்த்துளியில் கரைக்கிறேன் நான்... நிறைகிறது காதல்...

பஞ்சுப் பொதியில் விழுந்த நெருப்பென பரந்த வானில் படபடவெனப் பரவும் பாரிய இருளை நிலவால் அணைக்கிறது இரவு...

துளித்துளியாய் பார்வைகள்... சலசலக்கும் சிறு பேச்சுக்கள்... ஆர்ப்பரிக்கும் அரட்டைகள்... அமைதியான நீண்ட நடை விரல்கள் கோர்த்து... முடிவில் கடலாகிறது காதல்...

ஓடும் முயலைத் துரத்தும் வேட்டைநாயின் கால்களென மூடிய இமைகளை விரைந்து தாண்டுகிறது இரவு...

திறக்கப்படாத புத்தகத்தின் படிக்கப்படாத பக்கங்களென அவிழாத கனவுகளின் ரகசியம் காக்கிறது இரவு...

நீ உதிர்த்துச் செல்லும் புன்னகைகளை ஒவ்வொன்றாக சேகரிக்கிறேன்... மனப்பெட்டகம் நிறைக்கிறது காதல்...

நீ தொலைவில் இருக்கும்போது தூரங்களை நிரப்புவதால் அதிகமாகிறது காதல்...

வெப்பம் உமிழும் நினைவுகளின் கதகதப்பில் பெருகும் கனவுகளில் அமிழ்கிறது இரவு...

சாயுங்கால ஞாயிறு வீசிச்சென்ற வண்ணங்களின்மேல் கரிபூச வரும் இருளின்மீது நிலவெடுத்து எறிகிறது இரவு...

வேராக நீ நீராக நான் மலர்கிறது காதல்...

நீரோடை தாண்டும் மானென இமைகள் அயர்கையில் நேர ஓடை தாண்டுகிறது இரவு...

இமைக்கும் விழிக்குமிடையே இடைவெளியின்றி பரவிய நீர்ப்படலமென எனக்கும் உனக்குமிடையே படர்கிறது காதல்...

பகலின் அழுத்தம் அகழ்ந்தெடுத்த பொழுதை இருள் பட்டைதீட்ட மிளிர்கிறது இரவு...

எரிவதனால் சுடர்மீது வெறுப்புமில்லை... கரைவதனால் குறைவதாக நினைப்புமில்லை... முடியும்வரை எரியும் மெழுகுவர்த்திகள்...

காலப் பெருங்காற்றில் நேர மணற்குன்றில் சரசரவென சரியும் ஒளி மணல்துகள்களின் இடம் நிரப்ப இருளால் ஈடுசெய்யும் வானப் பாலையில் நிறைகிறது இரவு...

சாரல் மெல்ல தூறலாகி சடசடக்கும் மழையாவதுபோல மாலை அந்தியாகி மளமளவெனப் பொழியும் இருளில் ஈரமாகிறது இரவு...

நிலம் நனைக்க விழுந்த துளிகள் நிலம் நிறைக்க ஓடும் வெள்ளத்தில் மிதக்கிறது இரவு...

உறக்கத்தின் மேல் நடக்கும் இரவின் அழுத்தத்தில் வலி உணரும் இமைகளுக்குள் அழுகின்றன கனவுகள்...

இமைக்கதவுகளுக்குள் சிறைப்பட்ட நினைவுகளை இருள்வெளியில் கனவுகளாக சிறகடிக்கவிடுகிறது இரவு...

கடலும் வானும் கருநிறம் பூசிக்கொள்ள நிலமும் நினைவுகளும் ஒளி தேடி தவிக்க நினைவுகளுக்கு கனவுகள் கொடுத்துவிட்டு நிலத்தை மட்டும் இருளில் நிறுத்துகிறது இரவு...

திசைகளெங்கும் விரிந்த வானத்தை சிறகால் அளக்கும் சிறு குருவியென நினைவுகளை கனவால் அளக்கிறது இரவு...

இருட்காற்றில் இறக்கை விரிக்கும் உறக்கப்பறவை உதிர்க்கும் கனவு இறகினை கையிலேந்துகிறது இரவு...

விழிகளில் உதிரும் கனவுகள் இமைகள் நிறைத்து வழிகையில் கதைகள் பேசி கடக்கிறது இரவு...

நீர் சுமந்து போகும்போதும் நிழல் விரித்துச் செல்லும் மேகம்போல் கண்டுகொள்ளப்படாமலே கடக்கப்படுகிறது தகப்பன் அன்பு...

பெருநதியின் நீர்ச்சுழலென நினைவுகளை உள்ளிழுக்கும் உறக்கத்தில் நீந்தி கரை நெருங்கும் கனவுகளுக்கு கை நீட்டுகிறது இரவு...

இமைகள் மூடியபின் இருளுக்குள் விழுந்த விழிகளின்மேல் ஒளி தடவும் கனவுகள் வலி தடவிச்செல்ல வார்தைகளின்றி மவுனிக்கிறது இரவு...

உடைந்த நிலாத்துண்டுகள் விரவிக்கிடக்கும் வானிலிருந்து வலிகள் சுமந்து வழியும் ஒளியை துயருடன் சுமக்கிறது இரவு...

நகரும் பெருந்தேரின் கீழ் நசுங்கும் சிறுகல்லென அலுப்புகளை அழுத்தி இமைகளின்மேல் உருள்கிறது இரவு...

மணல்வெளியில் ஊர்ந்து செல்லும் பாம்பென நெளியும் நினைவுகளில் பகல் கழிந்தபின் கனவுத் தடங்களை காற்றால் வருடுகிறது இரவு...

கடலென விரிந்த இருளில் படகென மிதக்கும் நிலவில் கனவுகள் பயணிக்க துடுப்பசைக்கிறது இரவு...

குழந்தை சுமந்து திருவிழாவில் நடக்கும் தகப்பனென இருள் சுமந்து உடுக்களிடையே நடக்கிறது இரவு...

நொறுங்கிய நினைவுகளின் சிதறல்களின் மீது நடக்கும் கனவுகளின் கால்களில் கசியும் ஈரம் இமைகள் நனைக்க வெளியேறும் உறக்கத்தின் விரல் பிடிக்கிறது இரவு...

இங்கே சில பகல்களே கருத்துக் கிடக்கையில் இருளாகவே இருந்துவிட்டு போகட்டும் இரவு...

மேலைக் காற்றில் மேலெழும் தூசுகள் மெல்ல படிந்தபின் தெளிவாகிறது புலன்...

காலம் கடத்திச் செல்கிறது... நினைவுகளை உதிர்த்துவிட்டு நிஜங்களை... காலம் கடத்தித்தான் செல்கிறது... உதிர்ந்த நினைவுகளின் வாசம் சுழன்றுகொண்டே இருக்கிறது நாசிக்குள்...

தூறல் தழுவிய தூய காற்று தேறலின் மயக்கத்தை தேகத்தில் போர்த்த உறக்கத்தில் மிதக்கிறது இரவு...

விழிகளிலிருந்து நழுவும் உறக்கத்தை இருள் விரல்கள் இழுத்துப் பிடிக்க இமைகளுக்குள் தள்ளும் கனவுகளைத் தாங்குகிறது இரவு...

நமக்கு வேண்டியவர்களுக்கு நாம் வேண்டாதபோது உணர்வுகளை நிரப்புகிறது மவுனம்...

அலையாடும் நெடுநீரில் முழுநிலவு முகம் பார்க்க அழகாகிறது இரவு...

காலப்பெருமரத்தின் நேர நெடுங்கிளைகள் இருள்பூக்கள் சொரிய நனைந்து கருக்கிறது இரவு...

விழிகளற்றவனின் கனவென வழியும் இருளில் நிலவெடுத்து ஒளி வரைகிறது இரவு...

சிறு தூறலுக்கு சிலிர்க்கும் மயிலென விண்மீன்கள் தெறிக்க இருள்தோகை விரிக்கிறது இரவு...

விரலிடை ஒழுகும் நீரென இருளிடை ஒழுகிடும் இரவு...

அனலில் விழுந்த மெழுகென வெயிலில் விழுந்த பகல் உருக இருளெடுத்து நிரப்பிச் செல்கிறது இரவு...

பிள்ளைப் பருவங்களில் மணலில் பழகிய நம் பாதங்கள் முட்களைப் பார்த்ததில்லை... முட்களை முத்தமிட்ட பாதங்களுக்குரிய முகத்தில் வலிகளின் குறியில்லை... ஏனெனில் தோள்களில் நாமிருந்தோம்...

கடல் பொங்க மூழ்கும் நிலம்போல இருள் பொங்க மூழ்கிடும் பகலின்மேல் அலையாடிடும் இரவு...

சே யாரென்று தெரியாதோர்க்கு சில வரிகள்... துயருற்ற மனிதரெல்லாம் தோழரென்றே துயர்துடைக்க சூளுரைத்த தோழன் அவன்... எளிய மனிதரின் கால்களை இறுகப் பிணைத்த அடிமை விலங்குகளின் மேல் இடியென இறங்கிய சம்மட்டி அவன்... வணிகமே உலகம் உலகமே வணிகமென்ற மாயக் கோட்பாட்டை மிதித்து உடைத்து மனிதமே உலகம் உலகமே மனிதமென்று உரக்கச் சொல்லிய உத்தமன் அவன்...

கருத்த வானத்தின் கண்களில் படாமல் தவிர்த்த நிலவைத்தேடி தவித்து நிற்கிறது இரவு...

இருளலை எழுந்து வானின் கரைதொட வளைக்குள் புகுந்த ஒளியைத் தேடித் திரிகிறது இரவு...

துளித்துளியாய் இருள் பெய்ய நனைகிறது வானம்... நடுங்குகிறது இரவு...

வறண்ட விழிகளின்மேல் இருண்ட வானம் வண்ணம் பூசுகையில் ஒளிரும் கனவுகளால் வெளிச்சமாகிறது இரவு...

பசித்த வயிரென இரையும் வண்டின் சத்தத்தில் கிழியும் அமைதியை இருளெடுத்து தைக்கிறது இரவு...

ஒளி ஒளிந்துகொண்ட பொழுதில் உதிராத பூக்கள் உதிருமென்று மேகத் தட்டேந்தி காற்று நடக்கையில் கடந்து செல்கிறது இரவு...

ஒளி மேல் உருளும் இருள் மேல் உலவும் கனவுகளை இமைகளுக்குள் இழுத்து கட்டுகிறது இரவு...

வெறும் இரவு பெரும் இரவாக நீள்கிறது சிறு குழந்தைக்கு காய்ச்சலெனில்...

தீ எரியும் தெருவெங்கும் சிதறிக்கிடக்கும் உடல்களை எள்ளல் வழியும் விமர்சனத்துடன் கடந்து செல்லும் கால்களில் மிதிபடும் மனிதத்தின் வலியை உணர மறுக்கின்றன மூர்க்கம் வழியும் மூளைகள்...

நான் நானாகவே இருக்கிறேன் நீ நீயாகவே இருந்துகொள்... நாமாக இருக்க இயலாத சூழலில்...

ஐம்பூதங்களில் மூன்றில் உங்களுக்கான உரிமைகள் உருவப்பட்டதை உணரவேயில்லை நீங்கள்... நிலம் எனதென்று நீங்கள் சொன்னால் நெஞ்சு கிழிபடும்... நீர் எனெதென்று நீங்கள் சொன்னால் நெற்றி துளைபடும்... காற்று எனெதென்று நீங்கள் சொன்னால் நுரையீரல்கள் சிதைபடும்... எனவே அடிவயிற்றில் நெருப்பெரிய ஆகாயம் பார்த்து அமர்ந்திருங்கள்... உயிர் மட்டுமேனும் உங்களுடையதாகவே இருக்கும்...

இருவிழிகளை நனைக்கும் சிறுதுளிகள் சுமக்கும் வலிகளின் வழியே முனகி நகர்கிறது இரவு...

கண்ணீரின் இளஞ்சூட்டை கன்னம் உணரும்முன் துடைக்கும் விரல்கள் தொலைவில் இருக்கையில் உப்பாகிப் போகிறது இரவு...

துயரங்கள் சுமக்கும் இதயத்திலிருந்து இமைகளுக்குள் நிரம்பும் இருளைக்காட்டிலும் வெளிச்சமாகவே இருக்கிறது இரவு....

விண்மீன்கள் விசிறும் வெளிச்ச சிதறல்களை வெயிலென நினைத்து மேக முக்காடு போட்டு நடக்கிறது இருளில் செதுக்கிய இரவு...

உறக்கமில்லா இரவுகளின் நீட்சியில் குறுகிப்போகும் கனவுகளின் வழியே நழுவுகிறது இருள்...

கனவுகளின் வெளியில் கரைந்திடும் உறக்கத்தை இருளில் வடிகட்டி நினைவுகளைத் தேடுகிறது இரவு...

மலைமடியில் தவழும் மேகங்களின் கீழ் வீசும் காற்று பேசும் மொழியில் மெல்லக் குளிர்கிறது இரவு...

நடந்து செல்லும் இருளின் முகத்தில் கடந்து செல்லும் காற்றின் வெம்மை அறைந்து செல்கையில் கருத்துப் போகிறது இரவு...

வெள்ளை நெருப்பெடுத்து வீசி எறிந்து சுட்ட சூரியன் தூங்கிப்போன பின்னும் காற்றில் குளிர்தேடி நிலவில் காய்கிறது இரவு...

உடைந்த இதயத்தின் ஊமைஅழுகை போல உணரப்படாமலே போகிறது வியர்வைப் பிசுக்கில் வழுக்கும் இரவின் அமைதி...

கதிரவனோடு சேர்ந்து காற்றும் உறங்கிப்போக வெப்பத்தில் நனைந்து வியர்வையில் விழுகிறது இரவு....

சிறுஇலைகள் அசைக்கக்கூட திறனற்ற மென்காற்றை சூடாக்கி துயரேற்றுகிறது கருப்பு வெயிலில் காய்ந்து தகிக்கும் இரவு...

அனலின்மேல் நடக்கும் பகலினுள் உலவாமல் ஒளிந்திருக்கும் தென்றலின் முகவரி தேடி அலையும்போது வியர்வையில் நனைகிறது பொழுது...

விழிகளிரண்டிலும் வழியும் கனவுகள் கண்ணீரின் தடங்களை கழுவிச்செல்ல இருளாய் புன்னகைக்கிறது இரவு...

சூடான காற்றில் சுவாசிக்கத் திணறி இருள் போர்வையை எடுத்தெறிய இயலாமல் வெப்பத்தில் புழுங்குகிறது இரவு...