திரும்ப இயலா பயணம் தொடங்கும்முன் நினைவுகளை திரும்பிப் பார்க்கும்போது திரும்பிச் செல்லத் தோன்றும் கணங்களெல்லாம் உன்னை மட்டுமே சுமந்து கொண்டிருக்கின்றன...
உறங்கும்போது காணுகின்ற கனவுகளில் பல விழிக்கும் முன்பே விழிகளுக்குள் கரைந்துவிட உன்னை சுமந்து வரும் கனவுகள் மட்டும் நினைவுகளுக்குள் ஒட்டிக் கொள்வதுதான் எப்படியென்றே விளங்கவில்லை...
தேன் நிரம்பிய குடுவையில் விழுந்துவிட்ட தனித்த எறும்பென ஆகிறேன் நான் உன் நினைவுகளில் விழும்போது... திகட்டும்வரை பருகியபின் மூழ்கும்போதும் இனிப்பைத் தவிர வேறெதுவும் தெரிவதில்லை...
பகலில் இருந்து நழுவிய பொழுதுகள் இரவில் விழுந்த பின் பழகிய ஒளிக்கு வழிதேட என்னிடமிருக்கும் உன் நினைவுகளில் கொஞ்சம் இரவல் தருவதைத் தவிர நானென்ன செய்ய இயலும்...
எனது பகல்களை கொய்து உன் கூந்தலில் சூடிக்கொள்கிறாய்... எனது இரவுகளை எடுத்து உன் விழிகளுக்கு பூசிக்கொள்கிறாய்... இப்படியிருக்க நாட்கள் என்னை எப்படி கடக்கும்...
அடைமழை பொழியும் இரவில் அனைத்தும் உறையும் குளிரில் அடுப்படி மூலையில் சுருண்டு கிடக்கும் பூனை போலவே உன் நினைவும்... ஒடுங்கி இருந்தாலும் உயிர்ப்புடனே இருக்கிறது...
கருப்பும் வெள்ளையும் தவிர ஏனைய நிறங்கள் எல்லாம் காணாமல்போன கனவொன்றில் என் காதருகில் நீ சொல்லியதாகத் தோன்றிய சொற்களை அதன்பிறகு எப்போது கேட்டாலும் எல்லா நிறங்களும் என்மேல் ஒட்டிக்கொள்வதொன்றும் எதேச்சையானதல்ல...
விடாது பொழியும் அடைமழையைத் தொடர்ந்து சரியும் நிலம்போல சடசடவென என்மேல் சரியும் உன் நினைவுகளில் சிக்கிக்கொண்டபின் உன் நினைவுகளைத்தவிர வேறென்ன நான் சுவாசிக்க முடியும்...
நூலறுந்த பட்டத்தின் பின்னால் ஓடும் அறியாப் பிள்ளைபோல நானும் ஓடுகிறேன் உன் பின்னால்... கையிலிருக்கும் நூல்கண்டாக உன் நினைவுகளுடன்... பெருங்காற்றென சுழன்றடிக்கிறது காலம்...
என் இரவுகளின் நொடிகள் மட்டும் ஏனோ தெரியவில்லை வட்டப்பாதையில் நகர்கின்றன... ஒவ்வொரு நொடியின் தலையிலும் உன் நினைவுகளில் ஒன்றை ஏற்றி அனுப்புகிறேன்... விடிவதற்குள் அத்தனையும் என்னிடமே வந்து இறக்கி வைத்துவிட்டு செல்கின்றன...
என்மேல் கவிழும் இரவு என்மேல் இருள் பூசுவதில்லை... என்மேல் பொழியும் நிலவு என்னில் ஒளி கூட்டுவதில்லை... நீயோ கவிழ்வதுமில்லை பொழிவதுமில்லை... ஆனாலும் பதித்துச் செல்கிறாய் உன் நினைவுகள்...
நடந்து நடந்து களைத்த கால்கள் நகர முடியாமல் முள்வெளியில் நிற்கும் வேளையில் கடந்து வந்த புல்வெளிகளும் பூங்காக்களும் கண்களை நிறைக்க குருதி வழியும் கால்களோடு முடிகிறது பயணம்...
இப்போதெல்லாம் உன் காட்சிப்புலத்தில் நானிருப்பதை உன் கண்கள் விரும்புவதில்லை... உன் பேச்சின் பொருளாக நானிருப்பதை உன் உதடுகள் பொறுப்பதில்லை... இருந்துவிட்டுப் போகட்டும்... விழிகளிலும் மொழிகளிலும் விடுபட்ட என்னை நினைவுகளாக ஏந்திவரும் இரவுக்கு எதை வைத்து திரையிடுவாய்...
சுருள் சுருளாக உன் நினைவுகள்... சுற்றிச் சுற்றி வருகிறேன் நான் புதிரின் நடுவே நிற்பவன் போல... அருகிலேயே இருக்கும் விடையென நீ... வழிகள்தான் வசப்படவில்லை வழக்கம்போல...
சொற்களை தொண்டைக்குழியில் வைத்துவிட்டு மௌனங்களால் மூடுகிறாய்... இரவுகளில் கனவுகள் வளர்ந்து பூக்கும் பூக்கள் உன் உறக்கத்தை சுற்றிலும் உதிர்ந்து கிடப்பதை காலையில் எங்கே ஒளித்து வைப்பாய்...
சுழலி சுழல் நீ சுழல்கிறேன்... குழலி குழல் நீ இசையாகிறேன்... அனலி அனல் நீ எரிகிறேன்... புனலி புனல் நீ கரைகிறேன்... இத்தனைக்கும் பிறகெப்படி மிச்சமிருப்பேன் நான்...
உருளும் பந்து என் உறக்கம்... ஓயாமல் உதைக்கும் கால்கள் உன் நினைவுகள்... இரவின் எல்லைகளுக்குள் எப்போதும் விளையாட்டு... அத்தனை கனவுகளும் பார்வையாளர்களாக...
பசித்த வயிறும் புசிக்கத் துடிக்கும் வாயுமாக வேட்டைவிலங்கென பாயும் உன் நினைவுகள்... பாவம் இரவின் அடர்இருளில் எத்தனை நேரம்தான் ஒளிந்திருக்கும் என் உறக்கம்...
என் விரல்களோடு உன் விரல்கள் கோர்த்து சிறுதூரம் செல்லும்முன் கடந்து செல்லும் மேகம் குளிர்ந்து பொழிகிறது... முகத்தில் தெறிக்கும் நீர்த்துளிகளில் உறக்கம் கரைய கலைகிறது கனவு...
அடர்நிறை விண்மீனொன்று அருகிலிருக்கும் தன்னை ஈர்ப்பதை உணர்வதில்லை விண்மீனை சுற்றும் கோள்... என் நெஞ்சில் அடர்ந்திருக்கும் உன் நினைவுகள் உன்னை ஈர்ப்பதை நீ உணராததுபோலவே...
என் விழிகளை உன் இமைகளால் மறைக்கிறாய்... என் இதயத்தை உன் நினைவுகளால் நிறைக்கிறாய்... என் கற்பனைகளுக்கு இறக்கைகள் ஒட்டுகிறாய்... என் கனவுகளில் உன் நினைவுகளை கட்டுகிறாய்...
பொதிவண்டி இழுக்கும் மாட்டுக்கு முன்னால் தொங்கவிடும் புல்லுக்கட்டைப் போல சொற்களை தொங்கவிடுகிறாய்... உன் நினைவுகளை சுமந்துகொண்டே நகர்கிறது வாழ்க்கை ஏமாற்றம் உணராமல்...
நிலையில் நிற்கும் பெருந்தேரின் சக்கரங்கள் தேரோடும் வீதியை திரும்பிப் பார்ப்பதுபோல நீ திரும்ப மறுத்தாலும் எனையே நோக்கும் உன் நினைவுகள் மீண்டும் மீண்டும்...
என் உயிர்க்கலங்களின் உட்கருவினுள்ளே உயிர்த்திருக்கும் மரபணுத் தொடரில் உள்நுழைந்த உன் நினைவுகள் ஒவ்வொரு முறையும் இரட்டிக்கின்றன... ஒருபோதும் உருமாறுவதில்லை...
தூரத்தில் இருக்கும் நீயும் அருகில் இருக்கும் உன் நினைவுகளும் வேறு வேறு என்றே எண்ணுகிறாய் நீ... ஒன்றே என எண்ணுகிறேன் நான்... என்னோடு நான் பேசும் இரவுகளில்...
நானும் நீயும் மட்டுமேயறிந்த அந்த கேள்விக்கு நீ இல்லையென்று விடையளித்தாய்... உன் உள்ளத்திற்கும் உதடுகளுக்குமிடையே உண்மை சிக்கிக்கிடப்பதை உணராமலில்லை நான்...
காலம் எப்படி உன் கைகளில் விளையாட்டு பொம்மையாகிறது... நொடிகளை யுகங்களாக இழுக்கிறாய்... யுகங்களை நொடிகளாக சுருக்குகிறாய்... இரவையும் பகலையும் இடமும் வலமும் சுழற்றுகிறாய்... எனக்குப் புரிவதேயில்லை...
பெருங்கடலின் பரப்பில் நிலைகொள்ளாமல் நகரும் கடும்புயலைப் போலவே உன் நினைவுகள்... கணிக்கவே முடிவதில்லை... எந்தப்பக்கம் கரைகடந்தாலும் சேதமாகிப் போவதென்னவோ என் உறக்கம்தான்...
தொடக்கமும் முடிவும் தெரியாத இருள்சுழலில் விழுந்தபின் விழிகள் விரித்துப் பார்த்தாலும் ஒளியின் தடமேதும் தெரியவில்லை... உறங்கக் காத்திருக்கிறேன்... என் விழிசேரும் வழி தெரியாமல் இருளில் தேடுகிறதோ உறக்கம்...??
என் உறக்கத்திற்குள் ஓடுகின்ற உன் நினைவுகள் ஒன்றோடொன்று உரசிக்கொள்கின்றன காற்றிலாடும் காய்ந்த மூங்கில்களைப்போல... பறக்கும் தீப்பொறிக் கனவுகளில் ஒளிர்கிறது என் இரவு...
அரும்புகளின் மேல் அதிகாலை அமர்ந்திருக்கும் பனித்துளிபோல் அழகாகவே தொடங்குகின்றன எல்லாமே... என்ன செய்வது காயும் வெயிலின் கடிவாளமொன்றும் பனித்துளியிடம் இல்லையே...
கனவுகளின் வெளியில் காட்சிகளாக உன் நினைவுகள்... உன் நினைவுகளின் வெளியெங்கும் நீக்கமற நான்... என்னை நான் பார்க்கும் கனவுகளில் நீ மட்டுமே தெரிய என்னோடு சேர்ந்து குழம்புகிறது இரவு...
நீ என்னிடம் ஏதும் சொல்வதுமில்லை... நான் உன்னிடம் ஏதும் கேட்பதுமில்லை... உன் நினைவுகளின் குறுக்கு வெட்டுத் தோற்றத்தில் நானிருக்கிறேன்... என் நினைவுகளின் நீள்வெட்டுத் தோற்றத்தில் நீயிருக்கிறாய்... பொருளற்றுப் போகின்றன கேள்விகளும் பதில்களும்...
வெயிலெனக் காயும் உன் நினைவுகள்... நிழலெனத் தொடரும் கனவுகள்... மழையெனப் பொழியும் உன் நினைவுகள்... வெள்ளமெனப் பெருகும் கனவுகள்... வெப்பமும் ஈரமும் விரவிக் கிடக்கும் என் இரவுகள்...
ஏழு மலைகள் தாண்டி ஏழு கடல்களுக்கு அப்பால் ஒரு கிளியின் இதயத்தில் இருக்கிறது என் உயிர்... ஏழு மலைகளும் ஏழு கடல்களும் உன் இருவிழிகளுக்குள் இருக்கிறதென்பதை நான் மட்டுமே அறிவேன்...
கடும் கோடையில் காலைமுதல் காய்ந்த பாறை எற்பாடு தொடக்கத்தில் தகிப்பதுபோல உன் நினைவுகளின் வெப்பத்தில் சுடுகிறது இந்த இரவு... கடந்துவிட முயற்சிக்கிறேன் நெடுந்தூரம் நீள்கிறது பாறையும் இரவும்...
சிகரத்திலிருந்து விழுகிறேன் அமைதியாக... கைகள் பிடிமானம் தேடி பரிதவிக்கவில்லை... கால்கள் ஊன்றுமிடம் தேடி அலைபாயவில்லை... அமைதியாகவே விழுகிறேன்... சிகரமே தள்ளிவிட்ட பின் விழுவதைத் தவிர வேறென்ன செய்வது...
நீரில் மிதக்கும் பனிப்பாறையென மிதக்கிறேன் உன் நினைவுகளில்... சிறுகச் சிறுக உருகுகிறேன் உன் நினைவுகளின் வெப்பத்தில்... உருக உருக கரைகிறேன் உன் நினைவுகளின் வெள்ளத்தில்...
பாறையிடுக்கில் தேங்கும் நீர்போல உன் மனதில் தேங்குகிறேன்... நீ இறுக்கமாகவே இரு... மழையெனப் பொழிந்து வெயிலெனக் காய்ந்து பனியெனப் பெய்யும் என் நினைவுகள் விரிசல்கள் செய்யும்வரை நீ இறுக்கமாகவே இரு..
கடந்த நொடியெனவே காலம் காட்டுகிறது ஆண்டுகள் ஐந்து அடங்கிய பின்னரும்... இன்றைக்கும் உறங்கியெழும் வேளையில் உங்கள் குரலே செவி தட்டுகிறது... ஊரடங்கி உறங்கச் செல்லும் வேளையிலும் உங்கள் விரல்களே தலை வருடுகிறது... அப்பா... எப்போதும் அளவில்லா அன்பின் உச்சாணி... இப்போதும் எங்கள் வாழ்வின் அச்சாணி...
சுழியத்தில் தொடங்கி முடிவிலியாக நீளும் இயலெண்களப் போலவே உன் நினைவுகளும்... எண்களை எண்ணால் வகுத்தேன் ஈவும் மீதமுமாக எண்ணே வந்தது... உன் நினைவுகளை என்னால் வகுத்தேன் ஈவும் நீ மீதமும் நீ...
வாடிவாசல் கடந்து வால் சுழற்றி சினம் தெறிக்க சீறிவரும் காளைகளின் கூர்கொம்பு தாண்டி திமிலணைக்கக் குவிந்திருக்கும் கூட்டத்தில் செறிந்திருக்கிறது தமிழ்த் திமிர்... #என்றும் வீழோம்👍🏻
நோவாவின் பேழையாகிறது மனது... முழுவதுமாக உன் நினைவுகளைச் சுமந்தபடி... பேரூழிக்காலத்திற்கு பின்னரும் பேழை இருக்கும்... புதிய உலகிலும் உன் நினைவுகளையே சுமந்துகொண்டு...
இப்போதெல்லாம் அரிதாகவே புன்னகைக்கிறாய் நீ... பாலைவனத்தின் நீர்ச்சுனை போல... ஒட்டகம் போல உள்ளிழுக்கிறேன் நான்... அடுத்த சுனை அருகிலிருக்க வேண்டிக்கொண்டு..
உன் நினைவுகள் சுற்றித் திரிகின்றன பட்டாம்பூச்சிகளின் கூட்டம்போல... இறக்கைகளின் ஒவ்வொரு அசைவிலும் நிறங்கள் உதிர வண்ணங்களின் கலவையாகிறது இரவு... என் கண்கள் விழிக்கும்வரை...
என் இரவுகளை எடுத்து மைதீட்டுகிறாய்... என் பகல்களை எடுத்து முகம் ஒற்றுகிறாய்... நாட்களையெல்லாம் நீ எடுத்துக்கொண்டபின் நானெப்படி அகவைகளைக் கடப்பது... உன்னைப் பார்த்த நாளில்தான் நிற்கிறேன் இப்போதும்...